Normaal gesproken wordt een mens in Nederland wakker doordat de wekker afgaat en als je op het platteland woont door de haan, vanochtend werden wij wel door een heel vreemd geluid wakker. In eerste instantie konden we het niet zo thuisbrengen maar nadat we langer naar het geluid had geluisterd werd ons duidelijk dat we gewekt waren door een groep zeeleeuwen. Dat maak je toch niet elke dag mee. Nieuwsgierig naar de eigenaren van deze schreeuwen gingen we uit bed en maakte Pleuni het ontbijt snel klaar. We konden dit helaas niet buiten op eten want we hadden nog last van zeemist die soms het zicht wegnam maar even plotseling ook weer weg was waardoor wij over de oceaan konden kijken. Natuurlijk werd er na het ontbijt getwijfeld aan de kleding: lange of korte broek, lange of korte mouw en het werd toch de lange broek. We liepen eerst naar het strandje onder ons appartementje en daar vonden we de meest aparte dingen: echte oesters, krabben, resten van vissen etc. etc. De eigenaren van de geluiden die ons wekten waren echter in geen velden of wegen te bekennen. Gert besloot de drone te gebruiken om ten eerste een leuk filmpje te schieten van ons verblijf maar ook om de omgeving te verkennen. Nadat de drone retour was dachten we de verblijfplaats van de zeeleeuwen te weten. We probeerden er wandelend naar toe te gaan maar de rotsen voor de kust waren zo glad, dat we onze poging maar staakten.
Zeeleeuwen
We haalden de sleutels van onze auto op en reden op goed geluk naar de plek waar ze volgens ons moesten zijn. We kregen gelijk. Toen we op de plaats van bestemming aankwamen zagen we in de verte al vele dikke lijven rondzwemmen. Een grote groep zeeleeuwen voelde zich hier blijkbaar volledig op hun gemak. Dicht bij de kant lagen drie zeeleeuwen te zonnen op een ponton maar toen we arriveerden joeg de grootste van de drie de andere twee weg om zelf meer plek te hebben. Gert kon er in ieder geval wel mooie foto’s van maken. Naast de zeeleeuwen zagen we op de bodem van de oceaan ook diverse prachtig gekleurde zeesterren en een paar griezelig grote kwallen. We kwam niet uitgekeken maar uiteindelijk gingen we toch terug naar ons huis om de voedselvoorziening voor de rest van de dag te regelen en onze kleding te wisselen. Lang werd kort en we gingen op weg.
Pacific Rim Trails
We besloten eerst naar een zandstrand te gaan om voor Pleuni zand te verzamelen. Voordat we daar echter aan kwamen liepen we eerst nog de Bog Trail. Twee mensen die daar met hun hond gingen wandelen, maakten ons attent op de nieuwe borden aan het begin van het pad. Ze waarschuwden hier voor het wildlife met name voor de wolven en de cougars (poema’s). De eigenaren van een prachtige hond vertelde dat er enkele weken geleden twee honden door de wolven van het strand waren gegrepen. Die hadden het niet overleefd uiteraard. Toch wel een beetje angstig vervolgden we onze weg maar gelukkig konden we genieten van de prachtige natuur en zagen we geen enge beesten. We vervolgden onze route naar het strand: Florencia Beach. Door de hoge kust moet je uiteindelijk een flink eind klauteren om op het strand te komen maar dat hadden we er wel voor over. Het was zonovergoten, een prachtig zandstrand en er waren een flink aantal mensen aan het surfen en zelfs een enkeling aan het zwemmen. We kozen een leuke plek en Pleuni begon stenen te verzamelen om een naambord te maken voor ons huis. Als iemand ons komt bezoeken dan kun je het resultaat bewonderen. Gert ging aan de slag met de drone en voordat we het wisten waren we al enkele uren verder en zagen we er uit als rode tomaten. Oeps even vergeten dat de zon toch echt wel fel is. We hebben er gelukkig geen last van gekregen.
Regenwoud
Na het bezoek aan het zandstrand stonden twee wandelingen op het programma door het regenwoud (let op: geen tropisch regenwoud). Deze wandelingen waren adembenemend mooi als je van de natuur houdt. Het was er muisstil. Alleen de vogels waren duidelijk waar te nemen en hun gezang was echt prachtig. Zoals een van de mede wandelaars zei: another day in paradise.
Tofino
Na de tweede wandeling waren we uitgewandeld en besloten we richting Tofino te rijden. Dit is een klein en gezellig dorpje en we besloten hier ons avondeten aan te schaffen. Rond half vijf keerden we weer huiswaarts.
Een Beer!
We zaten een beetje te doezelen toen Pleuni opeens aangaf een zwarte beer te hebben gezien. Ze stopte langs de weg en gezamenlijk liepen we gewapend met het fototoestel, een eindje terug. Inderdaad zat een enorme zwarte beer lekker te peuzelen langs de kant van de weg, achter een soort boarding. Het was moeilijk om hier een goede foto van te maken totdat Gert op het idee kwam er met de auto naast te gaan staan en vanuit de auto te fotograferen. We besloten er voor te gaan en Gert kon de beer tot op een paar meter benaderen zonder dat wij gevaar liepen of de beer zou kunnen schrikken. Het resultaat waren prachtige, ontroerende plaatjes. De beer nam ons wel waar maar het interesseerde hem helemaal niets alsof hij dacht: ik ben toch groter en sterker dan jij.
De Zon Gaat Onder
Opgewekt reden we verder en na een half uurtje rijden kwamen we thuis aan. Pleuni maakte het eten en we aten dit gezellig buiten op. Toen het te koud werd gingen we naar binnen en door vermoeidheid en de aangename warmte vielen we spontaan in slaap. We werden tijdig wakker want we wilden heel graag naar het “Amphitrite Lighthouse” op het moment van zonsondergang. We raapten onze moed bijeen en reden met de auto naar de bewuste plek. Het werd een onvergetelijke ervaring. Een leuke vuurtoren, een prachtige rotskust en dan een ondergaande zon bij zulk helder weer. Tevreden en met veel foto’s reden we naar huis.
Daar hebben we nog gezellig de ervaringen van de dag doorgenomen en na een heerlijk bad/douche te hebben genomen vielen we in slaap. Morgen varen we weer terug naar het vaste land om daar een laatste hotelovernachting te gaan doen. Daarna gaat ons avontuur in een camper verder.