Als je aan het middelste gedeelte van Noord Amerika denkt, dan denk je aan graan en mais. Dit is het deel wat ook wel de Cornbelt van Amerika wordt genoemd. Wij gaan dit vandaag doorkruisen. We zagen dan ook eindeloze landerijen aan ons voorbijtrekken, nu nog kaal maar de boeren waren al begonnen met het bewerken van het land om te gaan zaaien/planten.
Rise and shine, happy birthday
Vannacht hebben we weer op een parkeerplaats van de Walmart overnacht en we moeten zeggen: we stonden er fantastisch. Een mooi uitzicht over het weidse landschap om ons heen. In een keurig en stil hoekje met gratis Wifi van de camping zullen we maar zeggen. We hadden ook nog medekampeerders om ons heen dus alleen waren we niet. We hebben dan ook heerlijk geslapen en stonden uitgerust maar wel vroeg op omdat we vandaag een tweede reisdag hebben. Einddoel is Pallisade State Park. Een tussenstop gekozen op basis van kilometers omdat het niet al te gek moet worden. Vandaag vierde Pleuni haar verjaardag en die wordt wel wat saai want er moet gereis worden, er staat 800 kilometer op de teller en krijgen we er een uurtje bij omdat we een tijdszone overschrijden. Na het ontbijt starten we de motoren en gingen op pad met een miezerig weertje en ook nog best veel wind.
Arme dieren
Het eerste gedeelte van de reis was nog behoorlijk groen. We reden langs bossen waar veel wild leeft. Helaas zagen we dat ook langs de weg. Een moment van onoplettendheid kost veel dieren nog het leven. We zagen dode fazanten, dode wasberen, dode hertjes. Best zielig en jammer dat dit de prijs is voor mobiliteit van de mensen. Op een gegeven moment leek het wel of alle wasberen besloten hadden hun leven in de waagschaal te stellen want om de paar honderd meter lag er wel een dode wasbeer. Wij hebben gelukkig nog niets geraakt, dit komt natuurlijk omdat we niet in de late avond of vroege ochtend rijden.
Beter weer en wegen
Naar mate we verder reden werd het landschap saaier (lees: veel akkerbouw en boerderijen) maar het weer beter. De zon nam de kans de regen te verjagen en dat lukte goed. Omdat we startten op een tolweg was de kwaliteit van de weg best goed. Onze nieren bleven in ieder geval op de aangewezen plek zitten. Nadat de tolweg over was bleef de weg gelukkig goed. Over tol gesproken. De tol gold vanaf het moment dat we Chicago bereikte en hier zijn geen tolpoortjes meer. Je moet of een abonnement hebben of via internet betalen. Uiteraard wilden we dat ook gewoon doen (anders krijg je waarschijnlijk ook een flinke boete) dus Gert heeft via internet geprobeerd zich aan te melden. Nou achten wij onszelf niet echt dom maar voor het betalen van tol moet je toch echt van een bijzonder intelligent niveau zijn. Ook de gegevens die je op moest geven voordat je de tol kon betalen waren bizar. We moesten nog net geen buisje bloed en ander genetisch materiaal afstaan. Echt zot. Hier komt een doorsnee burger bijna niet uit. Het lijkt echter te zijn gelukt…. nu is het wachten op de rekening want dit kan tot een maand duren.
Reisblog
Gert nam gedurende de rit de tijd om de reisblog in orde te maken. Ook maakte hij nog wat foto’s voor de reisblog van vandaag. We verwachten er niet veel van want meestal is reizen niet bijster interessant. We werden vanuit Europa al door verschillende lezers gemaand om de reisblog online te zetten want we waren er iets later mee dan anders….. gebrek aan internet zullen we maar zeggen (en soms gewoon even andere dingen te doen). Toch leuk om te horen dat mensen wel op ons reisverslag zitten te wachten. Hoogtepunt van de dag (dachten we toen) was het tanken. We ontmoeten er een hele leuke meneer, tandeloos maar wel vol humor die onze dag in ieder geval weer een gouden randje bezorgde. Ondanks soms rare ervaringen op de weg bestaan er nog hele grappige medeburgers.
De route wordt interessanter
Na een paar uur door weilanden te zijn gereden, veranderde het landschap opeens. Naast de weg zagen we opeens eilandjes gevormd door bomen in water staan. Het had iets weg van mangrove zullen we maar zeggen. We reden het stroomgebied van de Missisipi river in. Wat een imposante rivier is dit zeg. We genoten van het uitzicht en Gert maakte de nodige foto’s. We kwamen even op onze mening terug dat het middelste stuk van Noord Amerika gewoon saai was. Dit duurde echter maar even want al vrij snel werden het weer weilanden en akkerbouw gebieden. We werden wel hartelijk welkom geheten door de nieuwe staat waarin we terecht kwamen: Minnesota. Grappig detail: vandaag reizen we door vier staten te weten Illinois, Wisconsin, Minnesota en South Dacota. Thuis hebben we een plaat waarop we kunnen aangeven in welke staten we allemaal geweest zijn dus we kunnen er weer enkele aan toevoegen.
Bijna ‘thuis’
Nadat we even gerust hadden op een parkeerplaats vingen we het laatste deel van onze reis aan. Gelukkig was het weer prachtig geworden dus we hoopten nog op een kampvuur en bbq. De laatste 10 kilometer brak aan. We gingen van de highway af en kwamen echt in het achterland. Hier loopt nog een enkele geasfalteerde weg maar het meeste is van gravel. Wisten wij veel. Zomaar midden in het landschap stuurde de Tomtom ons naar een gravel pad. We twijfelden enorm of dit wel de goed weg was. We keerden maar uiteindelijk bleek na onderzoek dat we dit pad toch hadden moeten nemen. Geen probleem een volgend gravel pad zou ons ook leiden naar de camping. Er was geen bord te bekennen en daar rij je dan op een gravel weg op en neer en dan kom je ergens aan waar de weg afgesloten bleek te zijn. Er hing een miezerig briefje op dat we in eerste instantie negeerde want de Tomtom gaf een andere route aan. Die bleek over het erf te gaan van een boer. We stopten omdat we wel begrepen dat dit niet de bedoeling kon zijn maar hoorden luid en boos geschreeuw ergens vandaan komen. We dachten dat dit wel voor ons kon gelden maar we zagen niemand en niemand kwam ook even naar ons toe. Het schreeuwen hield aan, de honden kwamen de weg op en toen hadden wel duidelijk dat iemand niet erg blij was. Jammer dat er zulke onbeleefde mensen zijn. Achteraf bleek dat een van de navigatiesystemen mensen over het erf leidde en daar maakte deze man zich superboos over. Ik zou zeggen: hang een duidelijk bord op met een peil waar mensen dan naar toe moeten maar ga niet zitten schreeuwen. Wij konden er geen zak van verstaan. Onze navigator liet ons niet in de steek en Gert liep terug naar de afgesloten weg en op het bord bleek een nieuw adres te staan. Dit voerden we in en na heel lang rijden door werkelijk onbewoond gebied over gravelwegen. Na heel lang tuffen kwamen we dan toch bij het Statepark aan. Dit park bleek geheel vernieuwd te zijn en een nieuwe ingang te hebben gekregen. Heel veel kampeerders konden dit niet gemakkelijk vinden.
Reserveren
We werden vriendelijk ontvangen en konden kiezen uit verschillende plaatsen maar die moesten we dan wel eerst reserveren en dan via internet betalen. Tja dat hadden we vanuit Europa al geprobeerd maar was niet gelukt. De dame achter de balie zij dat we dan eerst een plek moesten kiezen en als het niet lukte, dat we dan even terug moesten komen. Nou we gaan je zeggen: dat was niet even. We moesten nog kilometers over dirtroads rijden voordat we op de plaat van bestemming aankwamen en hadden meteen zo iets: we gaan het proberen maar anders betalen we morgen wel achteraf. Gelukkig was het internet ons nu wel goed gezind en konden we reserveren en betalen. De plek was prachtig, de zon scheen een pit in de grond en ja gelukkig kwam er een gezellig einde aan de verjaardag van Pleuni met homemade nasi en op het open vuur gebbq-de saté. Heerlijk! Na even snel gedoucht te hebben, kropen we in ons bedje. Morgen op naar Badlands.
