Na het zure komt het zoet zullen we maar zeggen. Deze dag was weer een van die zoete dagen waar je weer kunt genieten van alles wat er om je heen te zien en is en wat zich afspeelt. We zijn op weg naar de staat Oregon en echt dit is een prachtige staat. Als je wat langer ergens wil verblijven dan is dit zeker een staat waarin dit zou kunnen om maximaal van natuur te kunnen genieten.
Weer beter!
Dubbelzinnige kop van dit verhaaltje want het betekent eigenlijk twee dingen: het weer is beter (vanmorgen zijn we met een waterig zonnetje opgestaan) en we zijn weer beter. De pillen hebben hun doel bereikt en we zijn niet meer zo gammel als eerder. Op naar Oregon dus. Nadat we eerst een stuk hadden gereden en door grote landbouw gebieden kwamen, veranderde het landschap langzaam. In plaats van weides of net ingezaaide enorme stukken grond kwamen er voorzichtig heuvels in zicht. Van roodgekleurde heuvels werden het langzaam serieuze bergen. We bleven overigens nog steeds vergezeld van de Snake river die we dan een poosje weer niet zagen maar altijd kwam de rivier terug als een soort vaste gids. Na een uurtje of drie rijden wisselden we van staat en reden we Oregon binnen. We besloten te stoppen op een rustplaats. Waarom drie uur? Er waren slechts af en toe maar rustplaatsen beschikbaar. Op de rustplaats, die bijna een park op zichzelf zijn, maakten we een wandeling en kwamen we langs informatie borden over de historie van de staat. Natuurlijk lees je hier over de Native Americans, de ontmoeting met de emigranten en de verdeling van het land wat niet altijd even eerlijk is gegaan. Ook stond er hier een originele huifkar, waar de emigranten Amerika mee introkken. We moesten nog lachen ook, want op deze plaats stond zowaar een gebouwtje at als kantoor diende voor supervisor van de rustplaats. Deze supervisor deed goed zijn best want de plek was om door een ringetje te halen. Het gras was groen en werd zeer regelmatig gemaaid. Terwijl we stonden te kijken naar het kantoortje kwam er een man uitlopen en we vroegen of hij de supervisor was. Dat bleek niet het geval. Hij was een Rest Area Specialist, die onder de Rest Area Supervisor stond. Hij zorgde dus voor meerdere rustplaatsen. Interessante job.
Oregon! We love it
We zeiden al dat het weer sterk was verbeterd. Tijdens onze stop merkten we al dat de temperatuur ook aardig begon op te lopen. Helaas kun je daar in de camper dan niet van genieten maar het is wel lekker om te zien. We gingen weer op pad en stelden de tomtom in op een supermarkt omdat we daar nog even wat boodschapjes moesten doen. 300 kilometer rechtdoor was het antwoord van de Tomtom. Geen probleem want zeer relaxed reden we verder en genoten van de prachtige landschappen. We merkten dat we langzaam aan steeds hoger kwamen. Dat zagen we ook aan de bergen en de begroeiing. Dat ging bijna ongemerkt maar opeens kwamen er waarschuwingsborden over vele miles die we moesten gaan afleggen terwijl we hellingen kregen van meer dan 10% en gevaarlijke bochten. Het begon met vijfde waarschuwing, vierde waarschuwing, derde waarschuwing……. laatste waarschuwing. We krabbelden even achter onze oren want dit hadden we nog niet eerder mee gemaakt. Toen zagen we wat er zou gaan komen. Een enorme lange afdaling van de bergen rechtstreeks naar de vlakten. We konden heel ver kijken omdat het weer prachtig helder was en zagen kilometers weg slingerend naar een laagvlakte. Wij vonden dit bijzonder mooi. Het kostte wel wat stuurmanskunst maar we bereikten veilig de bodem zullen we maar zeggen. Dat kon niet iedereen zeggen wat de geur van verbrandde remmen was overal waarneembaar en regelmatig stonden er trucks langs de kant om hun remmen rust te gunnen.
Safe way
Ook deze titel is dubbelzinnig want na de pittige en soms ietwat gevaarlijke afdalen kwamen we terecht op wat veiliger wegen. Ook is dit de naam van de supermarkt waar we even een boodschapje gingen doen. We plakten hier ook even een lunchpauze aan vast om even bij te komen van de rit. We hadden er inmiddels al bijna 600 kilometer op zitten. Aangekomen op deze veilige wegen veranderde het weer, het bleef zonnig maar de wind stak op en niet zo’n klein beetje ook. Onverwacht zagen we rechts van ons onze vriend de rivier weer terug. Wij denken dat dit nog steeds de Snake river was maar hier heette de rivier Columbia river. We zullen dit op internet nog eens uit gaan zoeken. Van een onduidelijk water in de verte werd het een superbrede rivier waarlangs de Interstate lag plus een treinrails waarover enorm lange treinen reden vaak met drie locomotieven voorop en halverwege ook nog een paar van deze zware dieseljongens. Prachtig gezicht zal dat zijn als je zo’n trein bestuurt. Bij de Colombia river stond een enorme wind en we hadden moeite om onze camper op de weg te houden. Ook de lege trucks hadden hier moeite mee dus er was wel wat begrip van andere bestuurders dat we niet zo hard konden rijden als we zouden willen. Het uitzicht bleef prachtig en we genoten van elke nieuwe bocht, stijging of daling in de weg. Wel sloeg de vermoeidheid toe en stopten we tussendoor even langs de weg om bij te komen….. dat is af en toe best nodig en veel veiliger.
Rowena Crest View
De navigator had op de lijst een overlook gezet waar we nog naar toe zouden gaan voordat we naar de camping gingen. De bestuurder was er al bang voor maar dit punt lag dus in de bergen. We kwamen terecht op smalle en steile bergpaden die, voor degene die Zwitserland kennen, leken op de wegen naar de Moosalp. Smal, stijl en bochtig. En dat met een forse camper? Tja, als je eenmaal rijdt heb je maar één keuze en dat is doorrijden. Hoewel het spannend was, kwamen we veilig boven en vonden we beiden dat we er goed aan hadden gedaan om hier naar toe te gaan. Het was er prachtig. Pleuni werd nog aangesproken door een Amerikaanse vrouw die het eigenlijk onverantwoord vond dat we naar boven kwamen met een camper. Ach ja, ieder doet wat hij of zij wil. Na een half uur te hebben genoten van de omgeving besloten we de tocht naar de camping aan te vangen. We moesten 8 miles rijden over een andere bergweg naar beneden maar deze was iets breder en veel begaanbaarder. Veilig kwamen we dan ook beneden aan.
State Park Columbia River Gorge
Aangekomen bij wat op de ingang van de campground leek, krabden we even achter onze oren. Dit was niet wat we gewend waren. We moesten een hele smalle bergweg op en dat met een 27 ft camper……. Geen keus. Langzaam reden we om hoog, bocht voor bocht hopend dat we niemand zouden tegen komen want wat moet je dan…….. maar niets bleef ons bespaar. Plots stonden we oog in oog met twee auto’s: 1 van normaal formaat en 1 pickup. De vrouw van de eerste auto raakte volledig in paniek en wilde dat ik achteruit de berg af ging. Ben je wel lekker in je hoofd, dacht Pleuni. Hoe moet ik met dit bakbeest die kronkelige paden achteruit terugrijden. Gert en de man van de pick-up kwamen tot de conclusie dat de auto’s achteruit moesten maar de vrouw zei dat ze niet achteruit kon rijden. Waaaaaattttttt? Toen werd het over een andere boeg gegooid. De camper moest nog ietsje op zij en de vrouw langzaam doorrijden en dan zou het net moeten gaan. Gert lette op mij, de andere man op de paniekerige vrouw van de auto. En cm voor cm gleden we langs elkaar heen. Het lukte. Toen nog de pick up. Deze man maakte er geen woord aan vuil en zei dat hij wel achteruit terug zou rijden. Binnen no time was hij verdwenen en ging Pleuni verder de berg op. We bedanken de man hartelijk….Top! Op de campground aangekomen zagen we allemaal plaatsjes die veel te klein waren voor onze camper. Gelukkig bleek plek 13, onze plek te zijn en met kunst en vliegwerk kregen we de camper er achteruit op. We staan.
Moe maar voldaan
Wat een prachtige dag, verzuchtten we toen we met een drankje aan onze camping tafel zaten. Door de bomen zagen we de rivier, onder ons hoorden we de lange treinen rijden en we zagen eekhoorntjes om ons heen lopen. Ja een dat om nooit te vergeten.