Iedere dag hebben we wel een nieuwe manier waarop we gewekt worden. Dit keer waren het helaas geen dieren maar een ijzermonster dat ons onverbiddelijk uit onze slaap haalde: een megalange trein die tergend langzaam en met veel gepiep en gekraak tot stilstand kwam vlak naast onze camper, althans zo leek het. Daarna ging de wekker van Pleuni af en een half uur later de wekker van Gert. Toen was het toch wel echt tijd om uit bed te gaan. Alhoewel we, gelet op de weerberichten, rekening hadden gehouden met een koude en sombere ochtend, bleek gelukkig het tegendeel het geval. De temperatuur was boven verwachting en de zon scheen nog steeds uitbundig. We besloten wel binnen te ontbijten omdat de bomen naast onze camper voortdurend hun zaden in ons eten lieten vallen. Mmmm daar hadden we na gisteren wel even genoeg van. Op ons gemak maakten we de camper reisklaar en gereed voor een overnachting zonder enige voorziening. We gaan namelijk kamperen in the middle of nowhere op een gratis campground gerund door de provincie waar geen enkele voorziening aanwezig is. Gert had er zin in, Pleuni had haar bedenkingen maar we gingen vol goede moed op weg. We moesten zo.n 180 kilometer overbruggen en dat zou betekenen dat we rond de middag op de plaats van bestemming aan zouden komen.
Een Natte Boel
Na een half uurtje rijden wilden we stoppen bij onze eerste kleine hike, een rondwandeling door de wetlands over boardwalks die we ook al eens met de vader van Gert hadden gedaan. Daar echter aan gekomen bleek dat deze hike’s allemaal nog gesloten waren. We wilden al bijna weg rijden toen Gert voorstelde de camper aan de kant van de weg te parkeren en toch de hike te gaan lopen. Wie deed ons wat? We liepen langs de dichte slagbomen en de hike bleek prima te doen. Hier en daar waren er nog wel onderhoudswerkzaamheden maar dat mocht de pret niet drukken. Het was leuk om herinneringen op te halen.
Giant Cedar Boardwalk en Herinneringen
Na een uurtje te hebben rondgewandeld stapten we weer in de camper en reden we naar de volgende hike, dit keer een wandeling door een bos met grote cedar trees. Ook hier een bordje met ‘gesloten’ maar ook hier besloten we de sprong te wagen. Toen we na de hike terugkwamen bij onze camper bleek dat, net als bij de vorige hike, opeens ook een heleboel andere mensen besloten hadden de hike gewoon te lopen. De tocht door het bos was echt weer bijzonder mooi. Deze tocht had de vader van Gert niet gelopen omdat hij dacht dat dit echt te zwaar zou zijn. Tijdens het vervolg kwamen we opeen de afslag tegen van de (gesloten) Campground Illecilleweat, waar we 2 jaar geleden hadden verbleven. Leuk om te zien dat deze vanwege de sneeuw nog niet open is.
Wegwerkzaamheden
Wij hadden echter nog voldoende energie over en gingen op weg naar de eindbestemming: de campground net voor Golden. Na een poosje rijden met behoorlijk wat oponthoud door de vele wegwerkzaamheden, realiseerden we ons op eens dat onze tomtom aangaf dat we moesten keren.
Een Omweg
We bleken al bijna in Golden te zijn en we hadden de afslag naar de campground “Waitabit Creek Campground gemist” omdat we nogal ingespannen moesten rijden door de wegwerkzaamheden. We moesten namelijk door een aantal tunnels rijden waar zo wel heen als terugkerend verkeer door heen moest en de tunnels waren behoorlijk smal. Tel daarbij op dat je reuzevrachtwagens tegen komt, dan weet je dat het best spannend is om je camper ongeschonden door deze tunnels te manoeuvreren. We luisterden nu toch braaf naar de tomtom en besloten om te keren. We moesten zo’n 15 kilometer terugrijden en toen kwam daar de afslag.
Waitabit Creek Campground
De weg die we op moesten zag er nog redelijk uit maar naar mate we de campground naderden, werden de wegen smaller en slechter en werd het asfaltrijden vervangen door off the road rijden. We hobbelden een bergpadje af en toen kwamen we echt in het paradijs terecht. We konden nog een prachtige plek aan het water kiezen en het uitzicht was gewoon niet te beschrijven. We moesten elkaar echt even knijpen om er zeker van te zijn dat het geen droom was. We konden hier gewoon staan waar we wilden. De camper was zo neergezet en de stoeltjes stonden in een ommezien buiten. Het was te warm om in de zon te zitten en daarom kozen we een plekje onder de bomen. Pleuni maakte een gezonde lunch klaar (heel veel fruit met yoghurt) en dat aten we gezellig langs de rivier op. We zouden nog een mooie hike gaan doen maar we besloten het er bij te laten. We hadden hier zo’n prachtige plek, daar wilden we geen minuut van missen. Gert pakte zijn boek, Pleuni haar iPhone en zo hebben we de hele middag doorgebracht met lezen, puzzelen en gezellig kletsen.
De Burgemeester
Rond half vijf kwam de burgemeester van de campground, althans zo werd hij volgens iedereen genoemd, om even een kletspraatje met ons te maken. Hij adviseerde ons de waterstand in de gaten te houden omdat er heel veel sneeuw aan het smelten was. Als echte Hollanders maakten we ons hier niet al te sappel over. Na een half uurtje gezellig kletsen ging hij weer weg en staken we ons houtvuur aan. Pleuni maakte het gezonde deel van het diner en Gert zorgde voor het vlees. Alles was tegelijk klaar en aan de campingtafel aten we ons eten op. Wat smaakt eten dan lekker.
Toen alles op was, ruimden we de tafel af en stookten het vuur nog even op want als we vanavond buiten wilden zitten dan moest het vuur wel voldoende sterk zijn. Zonder problemen lukte dat ook en pas rond half tien gingen we naar binnen omdat het toen donker begon te worden. We maakten onze plek bear-proof en gingen naar binnen. We dronken nog wat en maakten de reisblog waarna we al snel naar bed gingen. Morgen gaan we naar Lake Louise en we willen daar op tijd zijn omdat we geen plek konden reserveren. Dat gaat vast en zeker lukken.