Long and win(din) roads? Nou ze waren heel lang, af en toe winding maar ook wel wi(j)ning 🙂 want we reden wel door een hoop wijngaarden in Canada om uiteindelijk in de USA te belanden. Veel kilometers afleggen om door drie staten te rijden: Wisconsin, Michigan en Minesota.
Op naar Amerika (to make America great again :-))
Vandaag vind onze verhuizing naar Amerika plaats. Vanaf nu gaan we niet meer zuidelijker maar oostelijker rijden. Er staan belachelijk veel kilometers in onze Tomtom (ruim 900) maar we moeten dit offertje wel brengen om straks weer in een interessant gebied te komen. We vertrokken extra vroeg (omdat we toch al steeds vroeg wakker zijn) om zoveel mogelijk tijd te hebben om ons einddoel te bereiken. Het weer wat prachtig, zonnetje, lekker windje en een heerlijke temperatuur. Lastig om dan nu juist een hele dag in de camper te moeten reizen maar goed it is, what it is. De afstand van onze camping tot aan de grens was ongeveer 200 kilometer. We moeten dus nog wel even tanken. Niet te veel want in Amerika is tanken beduidend goedkoper. Aangezien onze trouwe makker behoorlijk veel lust moeten we natuurlijk wel op de kleintjes blijven letten. Dus vlug even tanken en weer op pad.
The wi(j)ning roads op weg naar de grens
Het viel ons op dat er in dit Canadese gebied wel heel veel winery’s zitten. Blijkbaar is in het in de zomer in die gebied dus we lekker warm en zonnig. Nooit geweten. overigens. Na twee uur rijden kwamen we bij de Amerikaanse grens aan. Dit was een behoorlijk ingewikkeld tafereel want eerst moesten de trucks en de overige verkeersdeelnemers gesplitst worden om na een bocht weer bij elkaar in te voegen. Wij snappen even niet waarom dit is. Dan moet je in een rijtje allemaal stapvoets een hele mooie brug over met uitkijk op het Erie meer en aan de andere kant van het water gekomen moet je weer splitsen in Trucks en cars….ja en wat ben je dan als camper. We besloten de cars route te volgen met als gevolg dat een van de douane beambtes hard zwaaiende en gebarend ons te kennen gaf dat we naar de truck site moesten. Oké joh dan doen we dat toch. De truckers waren zo vriendelijk om ons er tussen te laten en we weten dat dit niet altijd het geval is. Dan kom je door een scanpoort en dan moet je wachten tot je geroepen wordt. Wij hadden een kort rijtje en werden al snel geroepen. We maakten ons op voor de zoveelste norse douane beambte met een search inclusief hond door de camper maar het viel mee. Pleuni moest een kort examen afleggen of ze haar voornaam nog wel wist en waar we vandaag kwamen. Het was echt zot. De douane beambte keek dan op het paspoort of ik het goed had. Na afloop hebben we echt dubbel gelegen. Maar goed, Pleuni bleek nog steeds goed bij zinnen en ook Gert doorstond het examen. We mochten Amerika in.
Amerika, wat een……. puinhoopje.
Net gas gegeven moesten we echt zoeken hoe we het douane terrein moesten verlaten. Nergens een bord en nu wel boze truckers die niet schenen te begrijpen dat er soms ook buitenlanders de grens over gaan. We besloten een boze chauffeur maar te achter volgen maar echt het was daar zo’n puinhoop van wegen en wegopbrekingen. Een normaal denkend mens komt gewoon nooit meer bij de grens weg. Met wat geluk en een zeer goede navigator lukte het ons per ongeluk op de goede highway terecht te komen. We hadden wel even peentjes gezweten want we hebben ook niet bepaald een klein type auto die heel wendbaar is. Opgelucht haalden we adem en toen stonden we meteen al weer voor de volgende opgave:een tankstation vinden. Met behulp van Gasbuddy vond Gert er een en die lag gelukkig direct aan de snelweg. Met een beetje creatief rijden stonden we meteen weer op de goede baan richting de highway (en ook met geduld en vriendelijkheid van sommige chauffeurs.
Weg met die werkzaamheden
Buiten was het ondertussen ruim 20 graden geworden en in de camper moest zowaar de airco aan om het nog gezellig te hebben. Amerika is een grote bouwput. De ene wegopbreking volgde op de ander, de ene file naar de andere. We zagen het ondertussen somber in of we het eindpunt nog wel zouden halen. Ook de medeweggebruikers werden steeds minder gezellig. Op de aardbol lopen toch echt nog wel een hoop egoïsten rond. Wij willen zo niet worden dus we accepteerden maar dat we er soms gewoonweg niet tussen gelaten werden. We wachten dan maar op iemand die dat wel deed. Sommige chauffeurs leken het ons persoonlijk aan te rekenen dat baan na baan afgesloten werd en we met z’n allen op 1 baan moesten invoegen. Sorry hoor….!
Onweer
We wisten het natuurljk al: na warm weer komt altijd onweer. In de verte zagen we al dreigende zwarte luchten. We besloten dus nu het nog kon eerst maar te stoppen en te gaan lunchen om lekker te genieten van de aangename temperatuur en het zonnetje. Uitrusten is gewoon ook heel verstandig. Na de lunch moesten we natuurlijk toch weer verder en onderweg barstte het slechte weer los. Heel veel regen werd er over ons uitgestrooid en ons campertje werd met de minuut schoner. We worstelden ons door de buien heen en hoor het verkeer en kwamen einde van de middag in Chicago aan. Nou is deze stad niet bepaald een rustige stad wat verkeer betreft maar het bleek dat er een grote ring om de stad is gelegd waar je dus gebruik van kon maken tegen betaling van tol. Dit was de eerste weg in Amerika die wel aangenaam was om te berijden.
De camping (Walmart)
Rond half acht draaiden we vermoeid maar ook dankbaar dat we nog steeds heel en gezond waren, de parkeerplaats van de Walmart op. We kochten een gebraden kippetje en Pleuni flansde efficiënt een avondmaaltijd in elkaar. Het was heerlijk en we genoten er van. We hadden zelfs “camping” wifi van de Walmart 🙂 en lazen nog wat reacties van onze weblog. Inmiddels was het 10 uur en vonden we het welletjes. De reisblog van de vorige dag was klaar, onze maagjes gevuld en onze ogen moe. Dus even douchen en naar bed. Morgen weer een dag zullen we maar zeggen.
