Met een dubbelgevoel even een dag doorbrengen kennen we allemaal wel. Vandaag was zo’n dag voor ons: we zijn blij dat we straks weer naar huis kunnen gaan en onze kinderen kunnen ontmoeten (wat hebben we ze stiekemweg gemist) maar we zijn ook een beetje verdrietig dat onze mooie reis bijna ten einde is. Toch heeft de laatste dag onverwacht nog iets moois in petto. Een wens van Pleuni kwam uit.
Rise and shine
Hier in dit huis heb je geen kans om sip of sikkeneurig te zijn. Wil en Kees staan na het wakker worden meteen aan en de zon begint dan ook meteen te schijnen. Niet letterlijk overigens want het was zwaarbewolkt en Vancouver Island leek te zijn verdwenen. Om het nog somberder te maken werd het tijdens ons gezellige ontbijt alleen nog maar slechter weer. De lucht trok helemaall dicht en dichte mistwolken kwamen vanaf de zee de tuin in rollen. Het begon te regenen en we begonnen ons zorgen te maken over de nieuwe gast die werd verwacht met het watervliegtuig: Erik, de neef van Kees en Wil. Toch werd het weer net zo snel als het slecht werd, ook weer beter en we begonnen voorzichtig plannen te maken voor de dag. Kees zou er met Erik op uittrekken en wij zouden een cache tocht gaan lopen in het noorden van Sunshine Coast. Voordat we konden vertrekken moesten we uiteraard eerst geschikt schoeisel aan. Helaas hebben de wandelschoenen van Pleuni het deze reis helemaal opgegeven. We moesten helaas afscheid van ze nemen. Ze deden al 6 jaar trouwe dienst en hebben vele honderden kilometers gelopen.
Nieuwe gast
Om 11 uur kwam Kees terug met de gast waar we op zaten te wachten. Erik had gelukkig de vlucht met het watervliegtuig kunnen maken omdat het weer goed genoeg was. We maakten kennis en genoten met elkaar van de koffie en koek. Natuurlijk had iedereen genoeg stof tot praten. Niemand is ook echt verlegen of teruggetrokken dus we voelden ons allemaal prima op ons gemak. We besloten nog gezamenlijk te lunchen en daarna ieder zijns weegs te gaan.
Geocachen in Canada
We stapten na de lunch in de auto en reden op ons gemakje naar Francis Point Provincial Park. De route er naar toe was al schitterend maar toen we er aan kwamen werden we nog enthousiaster. Het was een lastige trail langs de oceaan door het bos en over rotsen. het viel nog niet mee om de eerste cache te bereiken. We moesten halsbrekende toeren uit voeren om de cache te vinden en het is ons niet gelukt. We hebben een uur gezocht onder elke rots, in elke boom, in het water en richting het bos. Hij was onvindbaar. Wel vonden we onze Black Mamba :-). We besloten richting de tweede cache te lopen. Dat duurde nog best een tijdje en na een half uurtje zoeken vonden we deze gelukkig wel. Omdat er vanavond een family diner gepland staat mochten we uiteraard niet te laat komen en besloten we de overige caches voor een andere reis te bewaren en terug te gaan. Ook de terugreis naar het huis nam nog wat tijd in beslag en om vijf uur draaiden we de drive way op.
Dineren
We werden hartelijk begroet door een wel zeer enthousiaste hond: Gompie ging even uit haar dak. Blijkbaar hoor je bij deze hond al snel tot het gezin. Na haar uitgebreid geknuffeld te hebben, schoven we aan bij de koffie. Kees had het druk want hij was bezig het diner voor te bereiden. Al snel werden we gemaand plaats te nemen aan de tafel en in een zo’n gezellige en ongedwongen sfeer startten we met het diner. Kees is gaan koken in een periode dat Wil ziek was maar we moeten zeggen dat hij een zeer snelle leerling is want het was heerlijk. Van de salade, de gevulde varkenshaas tot aan het heerlijke toetje gecombineerd met een heerlijke witte wijn….. alles verdween in de maagjes. We kwamen natuurlijk nog even op ons cacheavontuur en vertelden van onze ontmoeting met de Black Mamba. Kees boorde ons heldhaftige gevoel meteen de grond in door te zeggen dat het een gewone, onschuldige Garden Snake was. Grote verwarring ontstond toen Pleuni dacht dat hij een tuinslang bedoelde en verontwaardigd reageerde dat het een echte slang was geweest. Communiceren kan soms grappige situaties teweeg brengen.
Toch nog een wens vervuld
Toen de maaltijd bijna ten einde was riep Kees opeens: Beer, beer. Eerlijk gezegd dachten wij dat hij ons voor de gek hield want hij wist hoe graag we nog een beer zouden zien in de tuin. Maar hij hield ons niet voor de gek. Langs de rand van het grasveld stommelde een zwarte beer richting het huis. We waren allemaal gewoon een beetje emotioneel. Wat een prachtige, enorme beesten zijn dit toch. Dit was nog niet eens zo’n grote want het was een vrouwtjes beer en die zijn altijd wat kleiner. Deze beer had geen jongen en ze wandelde dus in haar eentje gezellig door alle tuinen op zoek naar eten. Geweldig. Bedankt Erik voor de foto’s want Gert was helaas net te laat om te fotograferen.
Good evening
Na het eten mochten de mannen chillen en nog wat technische problemen van Kees oplossen. Pleuni en Wil gingen afruimen. Er was behoorlijk veel vaat want als je enthousiast kookt maak je natuurlijk best wat vuil. De avond vulden we met het uitwisselen van herinneringen en ervaringen. De culturele verschillen tussen Nederland en Canada werden op een rijtje gezet en voordat we het wisten was het al weer heel laat geworden en kropen we allemaal onze bedjes in. Nog een dagje te gaan, een reisdag maar eerlijk gezegd vinden wij dat ook een vakantie beleving.
