Jammer maa vandaag is onze laatste vakantiedag in de USA aangebroken. De onvermijdelijke terugreis staat voor vanmiddag op het programma maar eerst maken we nog een autorit en wie weet blijft er ergens nog tijd voor over. We mikten eerst het standaard ontbijtje maar weer achter de kiezen en pakten voor de laatste keer de koffers in. Een foto van het hotel en instellen van de route via Apple CarPlay waren onze laatste rituele handelingen en daarna gingen we op pad.
Hwy 75
We besloten een groot deel van de hwy 75 te rijden en deze highway was in principe een tolweg. Karl had echter uitgevonden dat als wij het eerste stukje van deze highway niet zouden rijden later via een van de weinige opritten zouden aansluiten, we tolvrij zouden kunnen rijden. Meer dan 2 tolpoorten (aan het begin en eind) zijn er niet dus als je ergens halverwege invoegt op deze hwy 75 rijdt je toch weer tolvrij. Rare Amerikanen, dachten we. De weg naar Fort Lauderdale was lang maar boeiend. Deze loopt namelijk voor een groot deel door en langs Everglades National Park en links en recht naast de weg kun je de oneindige moerassen met grassen en palmbomen bewonderen
Ford Lauderdale Beach
Eenmaal in Fort Lauderdale aangekomen bleek dat we nog ruim 3 uur over hadden voordat we zouden vliegen. Omdat we eerst een lokale vlucht naar Washington DC zouden make,n besloten we nog maar een uurtje terug te gaan naar het strand waar de reis ook begonnen was. Ondanks dat het vandaag maar 18 graden was (brrrr) was de zon er goed doorgekomen en was het toch nog aangenaam op het strand. Gert verzamelde zijn laatste zakje zand en Karl keek vermaakt naar de vele meeuwen die op het strand het water probeerde te ontwijken. Na een klein uur was de koek op en werd de auto nog afgetankt om ingeleverd te gaan worden. Bij de Car Rental Return was het inleveren weer snel geregeld en het bonnetje met $0 erop zat weer in de knip.
Op naar de Luchthaven
Op de luchthaven Fort Lauderdale International was de handbagage controle weer een dieptepunt. Iedereen moest de schoenen uit trekken (waarom hier wel opeens?), rondslingerende bagagebakken die consequent niet werden opgeruimd en achteloos personeel die iedereen als vee door de controle dreef. Vaarwel USA 🙁 Gelukkig verliep de korte vlucht naar Washington DC vlekkeloos en hadden we daar precies genoeg tijd om naar de andere terminal te lopen/rijden. Daar zat namelijk Gert zijn favoriete restaurant Five Guys. Jammie, niet goedkoop maar wel erg lekker. We waren uiteindelijk ruim op tijd terug op onze eigen terminal maar ook hier vroegen wij ons af waarom de terminals zo vreselijk lang zijn zonder loopbanden. Erg handig voor korte overstaptijden die sommige vluchten hebben dachten we 🙂 Het boarden begon precies op tijd en het leek erop dat de gehele vlucht probleemloos zou verlopen. Helaas…. eenmaal in het vliegtuig duurde en duurde het maar totdat uiteindelijk omgeroepen werd dat er problemen waren met het bagage luik. Enfin na ruim een uur konden we toch opstijgen en zagen we de lichtjes van Washington DC steeds kleiner worden. Eenmaal op hoogte volgde een drankje en het diner stond daarna ook al weer klaar. Pasta of kip was natuurlijk weer de vraag maar de verzorging van United vinden we voorlopig nog steeds top. Toen eenmaal de lichten uitgingen was het film kijken en rusten geblazen. Op naar Nederland, lekker weer thuis.
