Ik ben benieuwd wie van de lezers de trilplaat kennen die eerder op de sportschool populair was. Je ging daar dan op zitten of staan en dan trilde de plaat waardoor je spieren geactiveerd werden en je dus veel afviel. Nou ik kan jullie zeggen dat wij gisteren sowieso veel afgevallen zijn omdat de wegen op echte trilplaten leken en dat zo’n 500 km lang. Vandaag was weer het zelfde het geval maar nu gelukkig iets korter namelijk 250 kilometer. Wat zijn die wegen slecht zeg. We kunnen weinig anders dan het accepteren maar als het zo doorgaat dan zien jullie ons terug als schimmen van ons zelf :-).
Bye bye Quebec, on our way to Montreal
Vanochtend waren we als vanouds weer vroeg wakker. Dat was ook maar goed ook want om 7 uur verliep onze parkeervergunning en moesten we of verlengen of wegwezen. Gelukkig waren we zo vroeg wakker dat we nog op ons gemak konden ontbijten, maar toen zagen we al zenuwachtige parkeerwachters rond rijden. Even na 7 uur vertrokken we dan ook en worstelden we ons door het drukke verkeer van de stad heen. In tegenstelling tot vorige dagen bleef het dit keer gewoon druk. Dit komt waarschijnlijk door de korte afstand tussen de twee steden: Quebec en Montreal. Omdat we zo vroeg waren besloten we op een parkeerplaats nog even alles op te ruimen en de reisblogs af te maken om zo te voorkomen dat we heel vroeg (lees: te vroeg) op de camping aankwamen.Na een uur op deze prachtige parkeerplaats te hebben verbleven, reden we verder en hobbelden we richting Montreal. Van een klein beetje druk werd het heel druk en van slechte wegen werden het zeer slechte wegen. Ook waren er veel wegopbrekingen en afsluitingen dus het was nog niet gemakkelijk om op de plaats van bestemming te komen.
Formule 1
We besloten nog niet naar de camping te gaan maar eerst het Formule 1 circuit van Montreal te gaan bekijken. Helaas bleek het circuit afgesloten want ze waren al druk bezig om alles op te bouwen voor de Formule 1 race in juni. We konden wel vrij dicht bijkomen met de camper en toen we ergens stopten om een foto te maken kwam de bewaker ons niet bestraffen maar vertellen dat we daar gerust mochten staan en foto’s nemen maar dat we helaas het circuit niet op mochten. We bleken beland te zijn op de plek van bocht 10, The Hairpin. Na de nodige foto’s redden we door naar het einde van het circuit en parkeerden onze camper. Het was gewoon warm geworden dus de truien werden verwisseld voor t-shirts. We liepen het terrein van het circuit op en konden via de achterzijde tot nog een goed blik werpen op het circuit. Pleuni maakte nog de opmerking dat ze de pits ook al aan het bouwen waren want op een keet stond al box, box aangegeven :-). Dit is natuurlijk de bekende Formule 1 term waarmee de coureur aangeeft dat hij de pits in komt voor een bandenwissel. Dit was helaas gewoon een kantoortje 🙁 Achter het circuit bleek de Olympische kano baan te liggen. In 1976 waren de Olympische spelen in Montreal en je ziet hier nog veel van terug.
Campground en reizen in een vreemde stad
Het was een leuke ervaring om het circuit te zien maar nu was het toch echt tijd om naar de camping te gaan. De camping was aan het water gelegen vlakbij de haven. De reis er naar toe duurde heel kort en we werden allervriendelijkst, maar wel in het Frans, ontvangen. Pleuni probeerde in haar beste Frans te spreken en dat lukte onverwacht goed. Na de camper geparkeerd te hebben, besloten we eerst te lunchen en daarna op pad te gaan met de metro. De metro ligt 1,5 km van de camping vandaag dus moesten we de benenwagen in schakelen. Dankzij Google, vonden we het station moeiteloos en moesten we nog wel moeite doen om de dames en heren achter de balie waar kaartjes verkocht werken, duidelijk te maken welke kaartjes wij wilden. Pleuni kon in het Frans wel duidelijk krijgen wat we wilden hebben maar de dame achter de balie kon vervolgens niet uitleggen wat we daarna moesten doen, Een lieve man besloot Engels te gaan praten en toen was het heel vlug opgelost. Met onze kaartjes liepen we naar de metro en 15 minuten later stapten we downtown uit. We bleken iets te vroeg de metro te hebben verlaten maar we besloten het laatste stuk dan maar te lopen zodat we de stad gewoon konden zien. Vandaag stond het modernere gedeelte op de planning, morgen gaan we naar de oude stad. In het moderne gedeelte wemelt het van hoogbouw en heel veel winkels. Winkels boven de grond maar net zoveel winkels onder de grond. Reden: tijdens de lange herfst en winterperioden is het fijn om overdekt te kunnen winkelen. We zagen een prachtig opera gebouw en dan plotseling weer schattige huisjes er tussendoor gebouwd in 1827
Altijd weer die boodschappen
Aangezien onze voedselvoorraad langzaam opraakt, gingen we op zoek naar een supermarkt. De IGA bleek hiervoor het meest geschikt. Je weet niet wat je meemaakt als je door een compleet dranghek draaideur de winkel binnen moet komen. Je krabbelt je dan wel even achter je oren: waarom is dit nodig. In de stad is er al heel veel bewaking aanwezig maar of we we onveilig gevoeld hebben: nou nee. Wel zien we in de steden veel verslaafden, daklozen en psychiatrisch patiënten. Dat is dan de andere kant van deze moderne, rijke maatschappij: een groep die niet mee kan komen. Best triest dat we (ook Nederland) niet in staat zijn die probleem aan te pakken. In de winkel vonden we overigens alles wat we nodig hebben (blijkbaar ga je dan toch naar deze ervaring weer over naar de orde van jouw dag) en we meldden ons bij de kassa. De kassier vond het blijkbaar interessant om buitenlanders te ontmoeten en deed zijn uiterste best om ons in gemengd Frans/Engels te woord te staan. In Pleuni’s hoofd gaat dat niet goed: je spreekt of Engels of Frans of anders spreekt ze helemaal niets meer 🙂
Eten en naar bed
Met een gevulde rugzak gingen we op zoek naar een restaurant omdat we besloten hadden vanavond niet zelf te koken, Het werd simpel en snel…. de Mc Donalds, De terrassen zaten overal vol en wij hadden geen zin om lang te zoeken omdat onze benen al heel wat kilometers hadden gedraaid. Echt lekker? Nou nee? Gevulde maag? Dat wel. Na de maaltijd genuttigd te hebben probeerden we het metro station te zoeken. Dat ging soepel. De metrolijnen snapten we gelukkig ook al heel snel dus in no-time stonden we weer aan de andere kant van de rivier. Toen moesten de wandelschoenen nog even aan om naar de camping te lopen. We hebben hier zoveel geluk want het weer is echt heerlijk: niet te warm, niet te koud, een zacht briesje en een strakblauwe lucht met een heerlijk zonnetje. De wandeling was dus geen straf. We waren echter wel moe toen we op de camping aankwamen. We trokken de schoentjes uit, zetten een lekker kopje koffie en voor het eerst deze vakantie schoven we buiten op ons camping bankje om nog te genieten van de laatste zonnestralen. De zonsondergang was overigens prachtig. De zon verdween achter het oude Olympisch stadion. We hebben nog geprobeerd om de reisblogs te schrijven maar halverwege gaven de hersenen het op. We douchten en kropen in ons bedje…… morgen is er weer een dag en dan maken we de blog af.
