Wow wat gaat de tijd toch snel. Zeker als je bedenkt dat we al weer 22 dagen op pad zijn. Jammer dat het snel gaat maar ook weer fijn om straks weer thuis te zijn bij onze kinderen. Zij genieten ook mee van onze reis via de weblog en hebben het prima, maar als ouder wil je toch na zo’n tijd je kind wel weer eens zien. We worden hier ook steeds herinnerd aan onze reizen met hen door Amerika en hoe we daar van genoten hebben. Het was zeker niet altijd perfect tijdens deze reizen maar we kijken er allemaal toch met een heel fijn gevoel op terug.
Ochtendritueel
Toen we gisteravond gingen slapen hadden we ons al voorgenomen om te proberen eens echt uit te slapen. Van reizen wordt je best wel moe moeten we eerlijk toegeven. Zoveel indrukken, zoveel verschillende plekken en ervaringen…. je moet alles wel weer even verwerken. De wekker bleef dus uit en zo waar werden we pas om half negen wakker. We stonden dus uitgerust op en Gert wilde nog een poging doen om de reisblogs online te zetten. Wonder boven wonder lukte dat deze keer. Wat een moeite steekt hij toch steeds in deze verhalen. Al die foto’s die gemaakt worden, gecontroleerd worden, waar nodig bijgewerkt worden en dan bij het verhaal gezet. Pleuni maakte daarom het ontbijt gereed terwijl Gert druk bezig was met de reisblog. Het ontbijt werd een beetje rommelig want als je eindelijk internet hebt, wil je niet stoppen met de kans het internet weer te verliezen. Het plaatsen van drie reisdagen nam behoorlijk wat tijd in beslag maar dat vonden we niet erg. Een rustig ochtendje op zijn tijd is na zoveel actieve dagen ook wel goed voor een mens.
Toch nog op pad
Om half twaalf was alles gepost en was Gert opgelucht dat het allemaal gelukt was. Pleuni maakte nog even het reisverslag van de afgelopen dag in orde zodat Gert vanmiddag weer helemaal volgens planning de reisblogs kan publiceren. Rond half een startten we de camper en gingen we richting Jenny Lake. Hier wilden we de uitgezette route gaan rijden. Die hadden we tijdens onze vorige reizen niet gedaan (of wellicht was deze rondrit er nog niet) dus wilden we dit nu wel graag doen. Aangekomen bij Jenny Lake vonden we de rondrit nu niet echt spectaculair. Het was mooi maar ook niet meer dan dat. We stopten nog even voor wat foto’s maar besloten toen richting Jenny Lake te gaan, de plek waar we heel lang geleden met onze jongens de boot namen om een hele mooie wandeling te maken aan de overkant van Jenny Lake. Het was druk op de plaats van bestemming. We konden met enige moeite nog een plekje vinden op het terrein voor RV’s. We kleedden ons wintervast aan want het was behoorlijk koud en er stond een felle wind. Op weg naar Jenny Lake liepen we langs een caravan/auto combinatie. Nu is de techneut altijd bij ons aanwezig en het duurde niet lang of Gert wees mij er op hoe iemand een snoer aan zijn caravan had genageld. Het snoer was met snoer haakjes gewoon op de caravan getimmerd. Dat is natuurlijk geweldig voor de waterdichtheid van de caravan. Gert legde dit stomtoevallig vast. Straks meer hier over want hoe gek kan het leven lopen.
Jenny Lake
Het was koud bij Jenny Lake maar even later ook weer heel erg warm door de felle zon. Er liepen daarom mensen in winterverpakking (onder andere wij zelf) maar we kwamen ook mensen met korte broek en t-shirt zonder mouwen tegen. Brrrrrrrr wij vonden het toch echt te koud voor een korte broek. Bij Jenny Lake aangekomen keken we eerst bij de winkeltjes maar alles was daar zo schandalig duur geworden, echt niet normaal. Je kunt hier geen cadeautje meer kopen voor de gein. Bizar gewoon. De winkeltjes lieten we dan ook maar snel achter ons en we gingen naar het meer om daar foto’s te maken en herinneringen op te halen. Toen wij hier jaren geleden met de kinderen waren, was het bloedheet en had Pleuni haar kuiten enorm verbrand. In de winkels kochten we toen aloe vera om de pijn te verzachten. Nu was het ijzig kou. We liepen naar de aanlegsteiger van de boot die we toen genomen hadden en gingen vervolgens naar de route die we in die zomer gelopen hadden. Dit prachtige meer met op de achtergrond de enorme bergen, blijft een mooi gezicht. Na de korte wandeling zochten we een lekker plekje op om even in de zon te genieten en toen was het gewoon weer warm. We appten nog wat met onze oudste zoon, ook fijn om die weer eens te spreken. We hadden in de ochtend al telefonisch contact gehad maar nu was het ook weer fijn om even te appen. Uit-geappt liepen we weer terug naar onze camper en begonnen aan een ietwat verlate lunch.
De general store
Na de lunch besloten we nog even naar de general store te gaan om te zien of zij over het ingrediënt beschikte dat wij nog nodig hadden voor de avond maaltijd. Daar aangekomen bleek dat het een piepklein winkeltje was, waar we zeker niet konden vinden wat we nodig hadden. Het menu werd daarom maar gewijzigd. Rond half vijf reden we de campground op en gingen we naar het dumpstation om vuil water te dumpen en vers water in te slaan. Toen was het tijd om naar onze eigen plek op de campground te gaan.
Opgestaan, plaatsje vergaan
Je wil het niet geloven maar aangekomen op onze plek bleek deze bezet te zijn door…….. de caravan die we gefotografeerd hadden bij Jenny Lake. Het bleek om een Mexicaanse combinatie te gaan. De eigenaar van de caravan had zo maar een plekje uitgekozen. Gert klopte aan bij de caravan en deelde mee dat de man op onze plek stond. Hij sprak slecht Engels maar gaf aan dat we even geduld moesten hebben, hij zou zo weg gaan. Gert maakte duidelijk dat geduld niet aan de orde was. Dit was ons plekje en hij moest weg. De man zag wel in dat hij moest vertrekken. Het duurde ongeveer 10 minuten maar ondertussen hadden wij wel door dat er iets niet in de haak was. Deze man had niet geboekt. Hij wilde gewoon ergens gratis kamperen. Daar houden we niet zo van en dus besloten we dit te melden bij de host. De host was echter niet aanwezig en terwijl we daar wachtten zagen we de caravan vertrekken. De man was er blijkbaar achtergekomen dat alle plekjes bezet waren en dat hij dus niet gratis kon staan. We lieten het er dan ook maar bij. Eigenlijk is het triest dat je zo moet leven.
Eten en….. naar bed
We liepen weer terug naar de camper en hebben het avond eten klaar gemaakt. Na het avond eten maakte we de reisblog van deze dag. Je moet snel zijn met het schrijven van je verhaal want anders ben je de helft al weer vergeten. Ook een voordeel van het maken van een reisblog. Je kan het na maanden nog precies terug lezen. We hebben er een gezellige avond van gemaakt en zijn vroeg naar bed gegaan. Morgen moeten we weer een aardig stukje rijden en willen we dus vroeg vertrekken. Ons laatste camper weekje vangt aan. Jammer maar helaas.