Het was heel vroeg toen de nieuwe dag voor ons aanving. De jetlag speelt ons behoorlijk parten. Het was buiten nog aarde donker. Het vroeg ontwaken is hier geen probleem want in dit hotel staat vanaf 5 uur het ontbijt gereed. Nu hadden wij geen zin om al om vijf uur aan het ontbijt te zitten, dus probeerden we toch het echte op staan uit te stellen.
Ontbijt en zo…
Rond 6 uur rammelden we van de honger en liepen we richting ons ontbijt.Het moet gezegd: het ontbijt was eenvoudig maar voedzaam en de koffie was in ieder geval heerlijk. Er was brood, ei en een gebakken worstje en ketchup. Dit laatste zorgt er voor dat alles nog smaakt.Aan de ontbijttafel namen we het dagelijkse nieuws door en bereidden we ons voor op deze eerste vakantiedag. Vandaag rijden we richting Baddeck om daar te starten met de Cabot Trail. Een bekende route op Nova Scotia: nieuw Schotland.Na het ontbijt ruimden we de koffers in, brachten de bagage naar de auto en rond acht uur checkten we uit en gingen we op pad.Ons eerste doel: even naar een supermarkt om wat drinken en versnaperingen te kopen. Op naar de Walmart dus. Deze Walmart lag op de route richting Baddeck zodat we niet om hoefden te rijden. 140 kilometer stond op de Tomtom en dus we hadden nog even de tijd om echt wakker te worden.
On the road
Het weer was grimmig. Bewolkt, koud en het dreigde te gaan regenen. Echt Schots weer dus. Het doet de naam Nova Scotia (nieuw Schotland) wel eer aan. Ook stond er een stevige wind, waar we natuurlijk in de auto geen last van hadden. Het landschap dat aan ons voorbijtrok was prachtig. Nooit bedacht dat Nova Scotia heuvelachtig zou zijn. Met ook nog best grote heuvels. Het asfalt onder onze wielen veranderd ook steeds van kleur. Grijs wordt afgewisseld met rood asfalt en volgens Pleuni dan ook wel met groen. Dit zou echter ook gezichtsbedrog kunnen zijn omdat na lang rood asfalt opeens grijs asfalt komt wat door je hersenen wellicht groen wordt gemaakt. De auto reed heerlijk en spits bestaat niet hier. Maximaal 5 auto’s tegelijk rijden op de snelweg. Genietend van de mooie uitzichten, merkten we opeens dat het niet alleen bij dreigen blijft: het gaat regenen. Jammer maar helaas. De regen gaat over in behoorlijk dichte mist waardoor we wel genoodzaakt zijn iets langzamer te gaan rijden. Net zo snel als de mist op kwam, is het ook weer verdwenen. De zon lijkt bijna door te gaan breken en in ieder geval loopt de temperatuur op van 3 naar 5 graden. Opmerkelijk vinden we de grijs getinte bergen die we overal om ons heen zien. Dit zijn hele bossen met voor deze plek zeer veel voorkomende bomen: berken. Van deze bomen wordt hier op grote schaal Maple Syrup gemaakt. Deze bomen zonder blad leveren een grijs uitzicht op. Daar waar voorzichtig al blaadjes verschijnen bijvoorbeeld op beschutte plaatsen met veel zon, wordt de grijstint een roodtint. Het duurde overigens wel even voordat we doorhadden dat het om berken ging.
Boodschappen en verder
Na ruim een uur rijden, draaien we de parkeerplaats op van de Walmart. Dat voelt wel erg vertrouwd. We lopen naar binnen en bekijken op ons gemak de prijsstijgingen die ook in dit land hebben plaatsgevonden. Goedkoop was Canada al niet, maar het is merkbaar duurder geworden. Wat drinken, fruit en andere versnaperingen, zijn snel bij elkaar gezocht en we gaan naar de kassa om af te rekenen. Eigenlijk wilden we ook graag een flesje wijn kopen maar daarvoor moet je bij een Liquor store zijn. Gert zocht er eentje op en zo’n kwartiertje later kwamen we aan in een schattig dorpje met een liqour store. We werden allervriendelijkst ontvangen en geholpen maar de prijzen zijn hier toch echt de pan uit gerezen. We houden het bij een flesje. Beter voor onze gezondheid toch? We stapten weer in en reden verder richting Baddeck. Onderweg merken we dat het steeds lichter werd, de temperatuur steeg en de zon steeds meer doorbrak. Al snel staat er 7 graden op de temperatuur meter. We besluiten dan ook dat we best een wandeling kunnen maken. Voordat het echter zo ver is, worden we gebeld door Thijs die ons op de hoogte brengt van het verloop van zijn eerste werkdag bij zijn nieuwe werkgever. Ook al ben je ver weg, de techniek staat voor niets en brengt je weer dicht bij elkaar. Aan het einde van het gesprek zien we dat het ook al weer tijd is om te lunchen. We nemen afscheid van Thijs en draaien de parkeerplaats op van de Subway. We kopen een broodje en besluiten die samen te delen. We hebben er meer dan genoeg aan. Toch gek wat jetlag met je doet.
Heel veel bomen en mooie plaatjes
Na de nodige foto’s te hebben gemaakt stapten we in en stelden we de Tomtom in naar een plek waar we graag naar een waterval willen gaan kijken. Ook nu is het weer bijna 100 kilometer rijden. Het weer knapt steeds meer op en na ruim een uur draaien we een onverharde weg op richting de waterval. Het is nog ruim 6 kilometer maar op de plek waar de onverharde weg overgaat in een toch wel heel avontuurlijke bergweg, besluiten we de auto te parkeren en de laatste drie kilometer te gaan lopen. Het weer is sterk verbeterd en eigenlijk hoeven we niet eens meer een jas aan. Na een half uur stevig wandelen geven we het op: het is simpelweg te modderig. We hopen later nog wel andere watervallen te gaan bezoeken.Na de waterval staat een herdenkingsplek van Graham Bell (de uitvinder van…… dat weet iedereen vast wel) op het programma. Het museum is gesloten, maar de plek is eigenlijk best mooi. We wandelen van de herdenkingsplaats naar het water zodat Gert nog wat mooie foto’s kan maken.
Gearriveerd
De tijd is voorbijgevlogen en het moment is aangebroken om naar onze overnachtingsplek te gaan. Het hotel ligt zo’n 35 kilometer verwijderd van de stadskern van Baddeck. De weg er naar toe is prachtig.We worden heel erg vriendelijk ontvangen door de eigenaren die buiten bezig zijn om de tuin voor te bereiden op de lente. Nog niet alles is gecontroleerd en in orde waardoor Pleuni bij het uitstappen bijna haar nek breekt door een diepe kuil op de parkeerplaats. De eigenaren schrikken behoorlijk en bieden wel vele malen hun excuus aan voor deze gebeurtenis, maar eerlijk gezegd vinden wij dat niet nodig. Er is niets mis gegaan en het gat wordt per direct gevuld. Probleem opgelost. Deze gebeurtenis leverde wel een heel leuk gesprek met de eigenaar op. Hij is van Duitse origine en beheerd het hotel al enkele jaren. Op onze kamer gekomen merken we meteen dat we toch wel gewend zijn om in een niet sterk verwarmde omgeving te leven. Thuis matigen we het kachel gebruik, maar het gevolg is dat we het nu overal waar vinden. Onze kamer is echt een sauna en we worden gewoon misselijk van de warmte. We kunnen nergens een radiator of airco vinden dus zetten we het raam open en de nooddeur om de boel te koelen. Dit blijkt niet onopgemerkt bij de eigenaar. Hij komt meteen naar boven, zet de nooddeur open met een touw en verontschuldigt zich voor de warmte. Geen probleem voor ons, maar zet die vloerverwarming (want dat blijkt de veroorzaker) voor ons maar lekker uit. Beter voor zijn portemonnaie en voor moeder natuur. We zijn moe. Erg moe en besluiten het avondeten over te slaan. We moeten dan weer een eind rijden en eigenlijk hebben we nog steeds niet echt honger. Dus eten we het fruit op wat we die morgen bij de Walmart hebben gekocht. Onze magen zijn weer gevuld en morgen zien we dan wel weer verder. Ontbijt hoort in ieder geval bij ons verblijf. We vermaken ons in de avond met lezen, douchen en de reisblog schrijven. Best vroeg gaan we slapen want morgen wordt een enerverende dag: Cabottrail deel 2. Cu soon!
