Hoeveel metaforen er ook bestaan voor het weer. We kunnen voor het weer van vandaag geen metafoor verzinnen. Amerika is in vele opzichten het land van grote verschillen en dat blijkt dan ook maar weer als je start in je korte broek, je skipak nodig hebt en een orkaan overleeft alhoewel dat laatste wel een beetje overdreven is.
Prachtig weer
Vandaag hebben we weer een reisdag op de planning staan ,want er zijn vele kilometers nodig om van de ene kant van Canada naar de andere kant te komen. We zijn inmiddels wel gewend aan het rijden met een camper dus wordt dat steeds eenvoudiger. Dankzij een foutje in onze biologische klok waren we vanmorgen om 5 uur wakker. We vonden dit niet erg want we wilden graag vroeg starten maar geen wekker zetten omdat we toch vakantie hebben. 5 uur was prima dus. Uitgerust stapten we uit bed en maakten we de camper vertrek gereed. Dat deden we in korte broek en t-shirt in een heerlijk warm zonnetje. Dat is echt genieten, zeker als je op een prachtige camping staat.
Een lange reis
Om kwart voor zes startten we de camper en gingen op weg. We konden het echter niet laten om toch nog wat uitzichtpunten te gaan bekijken op weg naar de uitgang van het nationale park. We waren bijna de enige dus op ons gemak konden we rondkijken. De eerste wilde dieren meldden zich: schattige konijntjes die erg veel op eigen huisdier van jaren geleden leken. We maakten ons nog bezorgd over deze beestjes, want overal stonden waarschuwingsborden voor Dangerous Snakes (ratelslangen in dit geval). Je moet er toch niet aan denken dat zo’n lief pluizig beestje in de bek van zo’n enge slang verdwijnt. We rekenen er maar op dat het instinct van de beestjes hun het verschil laat zien tussen een ongevaarlijk mens en een slang. Uiteindelijk vertrokken we rond 7 uur uit het park. Met prachtig zomer weer. De omgeving veranderde snel. Waren er eerst nog de prachtige rotsen van het park, langzaam aan kwamen de saaie landerijen en weilanden weer in zicht. Uiteindelijk reden we weer door een prachtig heuvelachtig landschap. In Rapid City, een stad waar we al eerder met de kinderen zijn geweest, tankten we maar we konden ons er niets meer van herinneren.
Richting de sneeuw
Onderweg zagen we een heleboel zwarte herten, zoals Gert ze noemde. Dit waren overigens gewoon koeien. Maar herten zagen we ook in grote aantallen. Aan de horizon verscheen plotseling een grote en hoge bergketen. De navigator Gert gaf aan dat we deze bergen over moesten. Dan eerst maar even rusten want bergrijden vraagt altijd extra inspanning. Op een iets minder gezellige parkeerplaats rustten we even uit om daarna weer met frisse moed verder te gaan. Ondertussen zagen we in de verte, in de bergen, donkere wolken samenpakken. Het leek niet in onze richting te trekken dus waren we niet bevreesd 🙂 Al snel reden we de interstate af en gingen we richting de pas. Eerst waren het nog vriendelijke bochtjes maar al snel werd de stuurkunst van de berijder beproefd. De wind begon langzaam toe te nemen maar was nog niet vervelend. Na een uurtje sturen reden we warempel in een skigebied. Er werd niet meer geskied maar je kon nog wel met de snowscooter rondrijden. De meren waren nog bevroren. We hebben even een teentje buiten de deur gestoken maar onze zomerse outfit was ongeschikt om een wandeling te gaan maken.
Oud en nieuw
Grappig was dat we er later achterkwamen dat we deze pas al eerder met onze kinderen hebben gereden maar dan in heel andere omstandigheden. Wij konden ons hier echt niets van herinneren maar de foto’s leveren het bewijs.
De pas
Van 1600 meter kwamen we bij 1700, 1800, 2100, 2300…… Gert maakte nog de grap dat het wellicht een pas van 4000 meter was. De wind begon toe te nemen en we waren echt bijna de enige die over de pas gingen. We zijn welgeteld 3 auto’s tegen gekomen. Na vele bochten en heel veel stuurwerk kwamen we op het hoogste punt uit te weten 2700 meter. Maar ja, als je boven bent moet je ook nog naar beneden en dat met een gierende wind. De camper schudde heen en weer als een hond die zich staat droog te schudden. Dan eerst maar even eten. Dus on top of the mountain maakten we een lekkere lunch klaar maar gingen niet naar buiten… te koud en te veel sneeuw.
Tow/Haul
Met behulp van de tow/hauloptie van de camper reden we op een lekker tempo naar beneden en dat ging wonderwel eigenlijk nog best wel gemakkelijk. Beneden in een stadje aangekomen sprong er opeens een state trooper met grote gebaren voor onze camper. We moesten aan de kant en stoppen. Echt die man was onverantwoord bezig. Je moet toch maar op tijd kunnen remmen. Nadat hij onze gezichten had gezeten gebaarde hij wild, en schreeuwde dat we door moesten rijden. Sorry hoor, jij liet ons stoppen toch? Het bleek dat hij een vrachtwagen achter ons wilde aanhouden, en door ons te laten stoppen moest de vrachtwagen achter ons ook vaart minderen waardoor hij de bestuurder kon aanspreken op????
Cody
Na van de schik bekomen te zijn reden we weer verder en kwamen al snel in Cody aan. Hier zijn we ook al eerder geweest maar ook dat is aan ons geheugen ontglipt. Net buiten Cody lag onze camping en al schuddend, door de wind, kwamen we hier aan. We werden heel vriendelijk geholpen en als snel stonden we op ons plekje aan het water. Tot onze verbazing ging de wind liggen en bleek het zelfs een aangename temperatuur te zijn. We besloten dus eerst een wandeling te maken langs het water. In de verte zagen we wel naderend onheil in de vorm van donkere wolken maar die waren wel heel ver weg.
Buffalo State Park, de campground
Na de wandeling besloot Pleuni het kampvuur gezellig aan te maken met hout dat aangespoeld was aan de kust. Het hout was natuurlijk al wel gedroogd. Het vuur brandde snel en met een drankje in de hand hebben we er van genoten. Net zo plotseling als de wind was gaan liggen, stak de wind in razend tempo weer op en we moesten naar binnen vluchten. Het leek wel of er een orkaan over de camping heenraasde. Deze snoeiharde wind maakt het tentkampeerders onmogelijk. Zij vluchtten naar een restaurant en wij wachtten het daar maar rustig af. De camper schudde heen en weer, want we stond echt dwars op de wind.
Nachtrust??
We besloten maar avondeten te maken en dan maar te zien wat er verder zou gebeuren. Iedereen bleef verder rustig in hun kampeermiddel zitten dus dit zal wel normaal zijn hier. Maar de wind nam nog in kracht toe. Om 22.00 uur besloten we naar bed te gaan maar legden wel onze schoenen en kleding klaar voor het geval dat. Er viel echt niet te slapen. Wat een herrie en wat een geschud. Uiteindelijk werd het middernacht rustiger en zijn we blijkbaar in slaap gevallen. Toen we om 3 uur wakker werden was het heerlijk stil en de volgende ochtend heerlijk warm en zonnig. Nou ja!
Vooruitzicht
We gaan nu naar Yellowstone en Grand Teton toe. Hier is de dekking van internet erg slecht en het kan dus zijn dat we even een paar dagen niet online komen. We beloven dat we die dagen inhalen maar dan wel wat later. Dus geen zorgen als je even niets van ons hoort.